Prolog

Z dedykacją dla wszystkich tych, którzy czytają tego bloga. Dziękuję za waszą obecność !
Przy czytaniu prologu polecam Wam włączyć piosenkę Life In Mono. Przy tej właśnie piosence powstał ten prolog.

" Czy można kogoś kochać równocześnie tak mocno,
jak i nienawidzić ?
Można.
Ja jestem świetnym przykładem.
Zabijał i zbawiał mnie jednocześnie.
Jego widok sprawiał mi ból i ulgę.
Pozwalał i zabraniał tego uczucia.
Odchodził i wracał. "
                            
                                                                         
                                                                            ~*~

 Jestem na krawędzi.. Świat pogrążył się w mroku, a ja tkwię w czarnej otchłani, która wysysa ze mnie wszelką siłę i nadzieję, nadzieję na lepsze jutro.. Pętla na mojej szyi zaciska się, a ja powoli tracę oddech. Zakon dzielnie walczy, ale ile można ? Wielu z nas zginęło poświęcając życie w imię dobra, rodziny, przyjaciół. Została nas garstka, ale nadal walczymy, mamy nadzieję.. Czuję się jak zdrajca całując jego usta. Jego dłonie na moim ciele, które nie powinny tam być. Jednak nie mogę się od niego uwolnić, zniewolił mnie.. Kiedy tak patrzę jak moi przyjaciele zażarcie walczą o wolność, czuję ogromny wstręt i obrzydzenie do samej siebie.. Związałam się z naszym największym wrogiem, wrogiem, który odebrał nam wszystkim tak wiele.. Każdy kolejny pocałunek i dotyk jest krokiem do piekła, które mnie czeka. Stoimy po dwóch stronach barykady, która jest nie do przejścia. Każde z nas walczy o coś innego, ale to nie zabrania nam pod osłoną nocy poznawać swoje ciała i mieć nadzieję, zgubną nadzieję.. Łączy nas specyficzna więź, która z każdą kolejną chwilą coraz bardziej się zacieśnia. Kocham go i nienawidzę zarazem.. Czasami zastanawiam się jak mogłam pokochać kogoś takiego jak on.. Jego usta mają specyficzny słodki posmak z nutką goryczy. Kiedy mnie całuje zapominam o całym otaczającym mnie świecie. Wojna i wszelkiego rodzaju podziały nie mają najmniejszego znaczenia.. Noc jest naszą przyjaciółką, ale kiedy nadchodzi świt on znika jak duch.. Pozostaje tylko ten przyjemny zapach i wgłębienie w pościeli..  Nie możemy się ujawnić... Już i tak jesteśmy samobójcami... Marzę, by móc go kochać bez żadnych przeszkód. Wiem, że jestem naiwna.. Nadzieja matką głupich.. Jednak jestem przekonana, że Regulus Black jest wart każdego, nawet największego poświęcenia.

~ Czarna Róża